Koridor...

İnsan hayatı uzun bir koridordur. Sağında ve solunda kapalı kapıları ile bir sürü odası olan bir koridor…

Yaşam serüvenine bu koridorun başında ve ebeveynlerin nezaretinde başlarız. Koridor tek başına oldukça yavan bir süreçtir. İçerisinde ilgi çekici hiçbir şey olmadığı gibi ilerlemek için de kısa veya uzun aralıklı hedeflere ihtiyaç vardır. Aslına bakacak olursanız koridorun başında duran bir çocuk için hedefler çoğu zaman ebeveynleri tarafından belirlense de herkesin farklı bir hedefi olur ve ona doğru ilerler.

Odaların her birinde farklı bir deneyim vardır: Spor, sanat, sokak oyunları, bilgisayar, televizyon, her türlü kötü alışkanlık, arkadaşlıklar, dostluklar, hayvan sevgisi ve yüzlerce ilgi çekici uğraş bizleri bekler.

Elbette bu kapıları aralayacak olan da içeri girecek olan da bizleriz. Bazılarımız sadece içeri bir göz atar, bazılarımız içeri girer, şöyle bir dolaşır çıkar, bazılarımız da içeride kalır ve dilediğince zaman geçirir. Hiçbir kapıyı açmadan koridorda ilerleyenler ise azımsanmayacak kadar çoktur.

Herkese aynı koridor ve odalar sunulmasa da, çoğu zaman merak ve tutku, insanların süreç içerisindeki görece başarıları ve mutlulukları elde etmesini sağlar.

Ebeveynler, çocuklarının küçük yaşlardaki ilgi alanlarına duydukları saygıyı, onlar büyüdükçe yitirir ve koridor için büyük hedefler koyar. Bu hedeflerin çoğu, akademik kariyer ve okul başarılarıyla ilgilidir. Bilmem ne kolejinde okumak, orada yüksek başarı elde ederek, bilmem ne üniversitesinde öğrenim gördükten sonra yurt dışında yüksek lisans ve doktora yapmak…

Büyük hedefler böyle olunca, koridordaki küçük hedefler de bellidir; ödevler, özel dersler, çalışmak, çalışmak ve daha çok çalışmak. Hep daha iyisi ve hep bir sonraki sınavı da “başarı”yla geçerek hedefe ulaşılacağı düşlenir. 

Koridorda ilerlenmekte ancak hemen hemen hiçbir kapı açılmamaktadır. Görece başarının bedeli budur işte… Oysa yaşam oyunlarla, yetenekleri keşfederek geliştirmekle yapılacak hatalar ve alınacak derslerle doludur ve bu dersler kitaplarda yazılı değildir.

Anne ve babaların hayalleriyle saptanan hedeflere yönlendirilen çocuklar, kendi kimliklerini bulduklarında ya da bulduklarını sandıklarında, koridorda yalnız başlarına yürümeye başlarlar. 

Elbette her çocuk için bu anlatılanlar geçerli değildir. Çeşitli nedenlerle, ebeveynlerin kontrolü ve ilgisini hiç görmeyen/göremeyen çocuklar da vardır. Yaşadıkları çevre, içinde bulundukları şartlara ve kültüre göre kendi kapılarını açar ve hedeflerini belirlerler. Kimisi girdiği oda içinde takılı kalır ve koridorda ilerleme şansı elde edemez, kimisi de hemen her odaya girip çıkarak, müthiş bir deneyim elde edip yoluna devam eder. Odalara girip çıkanların deneyimleri, girmeyenlere oranla tabii ki daha fazla olacaktır çünkü yaşam, deneyimledikçe ve hissettikçe anlamlı hâle gelir.

Her koridor, ayrı bir yaşam olmakla birlikte, odalardan alınanlar da birbirinden farklı olacaktır. Sadece koridorun sonuna hedeflenenler, belki hedeflerine ulaşacaktır ancak birçok oda da pas geçilmiş olacaktır. Önemli olan hedefe ulaşırken odaları görmek, tanımak ve yaşam için gerekli olan deneyimleri kazanmaktır. Yoksa yaşam ıskalanmış olabilir.

Bu anlamda süreçleri doğru yönetmek ve değerlendirmek gerekir. Çoğu zaman, hayatta ki başarı, okulda ki başarıyla doğru orantılı olmadığı gibi gerçekleşen hedef başarısı ile “koridorda ki” başarı da doğru orantılı değildir.

13 Ocak 2015 - www.egitimajansi.com

Ömer Orhan