Ne yaptığımızı, neden yaptığımızı çoktan unutan bir millet olduk!

Hayatımız kısa yollar, özetler, spotlar, başlıklarla dolu. Hiçbir şey için ne vaktimiz var ne de tahammülümüz! Eskiden radyo dinlerken hayal kurardık, en azından bunu yapardık ancak televizyon çıktıktan sonra bunu da bıraktık. Yeni oluşturmaya başladığımız kültürde okumak ve tartışmak yok!

Rapor ister ama okumaz, stratejik planlar yapar ama uygulamayız. Deneyerek öğrenmek, genlerimize işlemiş. Ergen gibiyiz, sınarız, yanılırız, yine sınarız… 

Allah vergisi zekâmız vardır bizim!

Bilgimiz olmasa da fikrimiz çoktur. Uzun uzun makaleler yerine, başlıklardan ve ilk paragraflardan anlam çıkartmaya bayılırız.

Eğlencelik konuları bile iki dakikada trajediye dönüştürmekte üstümüze yoktur. Spora çok düşkün olsak da sporun ne anlama geldiğini, ne amaçla yapıldığını hiç düşünmeyiz. Terörü lanetleyip, tribünlerde terör estiririz. 

Çok duygusal bir milletiz. Şirin için dağları deler, sonra aynı Şirin’i bir kaşık suda boğarız.

Çok mu yokluk çektik zamanında bilmem ama umarsızca satın alır, sonrasında aldıklarımıza yer bulamadığımız için yakınırız.

Ülkemizin üç tarafı denizlerle çevrili diye övünür ama trolle avlanırken, deniz taşıtlarının olur olmadık yere sintine basmasına da ses çıkartmayız.

Kültürel hazine olan topraklarımızın zenginliğini de, tarihimizin derinliklerini de araştırmak için yeterli ödenek ayırmaz ama yabancı araştırmacılardan öğrenmeyi pek severiz.

Demokrasimiz ileri; ancak “sus küçüğün, söz büyüğün”dür.

Çocuklarımızın en iyi eğitimlerini almasını ister ama onlar adına karar verir, tercih yapar, sorumluluklarını da çoğu zaman üstleniriz.

Ne yaptığımızı, neden yaptığımızı çoktan unutan bir millet olduk!

Birkaç milletin casuslarını konuşturmak için yapılan bir deneyde herkes bir şekilde, sonunda konuşur. Türk casus Temel ise Nuh der peygamber demez. 

Sorgu odasında ne sorulursa sorulsun, “bilmeyrum” yanıtını alırlar.

Bu kadar direnç göstermesi ve her türlü işkenceye dayanmasını anlamak için onu bulunduğu odada gözlemeye karar verirler. 

İşkence sonrasında yine konuşmayan Temel’i odasına götürdüklerinde kafasını duvara vurduğunu görürler.

-       Ula hatirla, hatirla…

Ömer Orhan