Eğitim… Olmuş!

Eğitim sisteminde bazı amaçlar araç, bazı araçlar da amaç olmuş.

Bakanlar bürokrasiyle uğraşmaktan eğitimle ilgili “meselelere” zaman bulamaz olmuş.

Bürokratlar yerlerine alışana kadar görev yerleri değiştirilir olmuş.

Okul yöneticileri yönetmelikleri takip etmekten “helak” olmuş.

Öğretmenler, öğrencileri unutarak müfredatı “yetiştirmeye” telaş eder olmuş.

Öğrenciler ne için okula gittiklerini çoktan unutmuş, anne babaları için okula gider olmuş.

Anne babalar, “işin” tadını kaçırır olmuş.

Küstahlık öz güven, şımarıklık ise hiperaktivite olmuş.

Okullar “teknolojik olacak” denmiş ama alınan bilgisayarlar oyun makinesi olmuş.

Öğrencilere hak etmedikleri puanları vererek, haksız kazanç sağlamayı öğretenler değil de “işini doğru” yapan kurumlar eleştirilir olmuş.

Öğrenciler, kuru ezber ve çoktan seçmeli sınavlar nedeniyle düşünmeyi unutur olmuş.

İnternet arama motorları koşulsuz referans, kes-kopyala-yapıştır ise en önemli yöntem olmuş.

Dershaneler okul, okullar dershane olmuş.

Atalarımız taşıma suyla değirmen dönmez demiş olsa da ülkenin her yanında öğrenciler taşınarak, eğitim yapılmaya çalışılır olmuş.

Mesleğe yeni başlayacak öğretmenlerin atamaları yılan hikâyesi olmuş.

Yabancı dil öğrenimi önemli denmiş, anaokullarından başlanmış ama Anadolu Liseleri Türkçe olmuş.

Okullar, yetiştirilememiş bazı velilerin çocuklarının yetiştirilmeye çalışıldığı mekânlar olmuş.

Konu komşu, bilen, bilmeyen herkes “eğitimci” olmuş.

Olmuş mu? Ol-muş!

Ömer Orhan