Bir Kâğıt Toplayıcısına Teşekkür!

Erkeklerin kendini ispatlama yöntemlerinden biri, tamir ve montajdır. Erkeklerin bu duygusunu en çok tatmin eden ürün ise son yıllarda popüler olan ve yetişkin Lego’su olarak kabul edilen ‘de monte’ mobilyalardır. Bilindiği üzere bu alanda dünya devi mağazalar mevcut. İçinde el bezinden, kap kaçağa, halıdan aydınlatma ürünlerine ne ararsanız var.

Raftan ürün alma kültürü beni de etkilemiş olmalı ki bundan beş yıl önce biz de bir elbise dolabı almıştık. Aslına bakacak olursanız aldığımız, sadece potansiyel bir dolap adayıydı. Onun adaylığını bitirecek olan kişi de bendim ve hazırdım!

Bu arada eşimin, montaj isteyelim ısrarlarını “elbette” hiç ciddiye almadım. Böylesine büyük bir Lego’yu bir araya getirme isteği müthiş bir heyecan yaratmıştı ki kulaklarım tıkalıydı.

Boyu iki metreyi bulan paketleri arabamızın bagajına hiçbir boşluk bırakmayacak şekilde hınca hınç sıkıştırmamızı, bunun için koltukları yatırmamız gerektiğini ve eşimin arka koltukta küçücük bir yere sığışmasını hiç anlatmayayım.

Bir çocuk heyecanı ama bir Herkül kuvvetiyle kan ter içinde paketleri eve taşıdık. Salonun ortasında dev gibi paketleri açtıkça içlerinden kutular, kutuların içlerinden paketler, paketlerden envaı çeşit vidalar ve hırdavat çıktı. Ha! Bir de olmazsa olmaz montaj kılavuzu/yönergesi… 

İlk başta bunun benim için bir kâbus olabileceğini tahmin etmemiştim ama malzemeleri önüme serdikçe içinden çıkılmaz bir hal aldığını fark ettim. Bu arada elbette boş kutuları da kâğıt toplayıcılar rahatlıkla alabilsinler diye apartmanın önünde çöpün yanına bırakmıştım. Ne var ki, birkaç saat sonra bazı malzemelerin olmadığını fark ettiğimde ilk aklıma gelen malzemenin eksik olarak kutuya konmuş olacağı değildi. (Düşünün ki bu Dünya devi bizlere nasıl bir güven vermiş.) Asansörü bile kullanmadan merdivenleri üçer beşer inerek hemen çöpe koştum. Koştum ama bizim kutular çoktan yerine ulaşmış olmalıydı. Şimdi kalk git eksik malzemeyi bulmaya çalış diye kara kara düşünürken, çöpün yanında kaldırıma özenli bir şekilde bırakılmış, malzeme poşetini buldum.

Bu bir mucize olmalıydı. Kutular yoktu ama kutu içindeki poşet oradaydı. Tanrı, azmimi görmüş, beni yarı yolda bırakmamış ve bir vesile yaratmıştı. 

Günlük nafakasını çıkartmaya çalışan, kâğıt toplayıcısı belli ki mobilya kutusu içindeki malzeme poşetini bulmuş ve çöpün kenarına bırakmıştı. Sabah hava aydınlanmadan güne başlayan bu genç adam, Anadolu’nun en doğusundan gelmişti İstanbul’a. Aslına bakacak olursanız çok da istekli gelmemiş, sürüklenmişti, tıpkı diğerleri gibi. Doğu’da çöp bile bulmak neredeyse imkânsız olduğu için kaçmıştı oralardan.

Birçok medeniyetin beşiği olmuş bu topraklar insanlara, insanlar da buralara küsmüş gibiydi. Belki de o da sekiz kardeşinden sadece bir tanesini yanına alarak ve ailesinin hasretini hiçe sayarak bir başka muammaya, hayallerini yaşatabilmek için büyük şehre gelmişti. 

“Allah büyük ama kayık küçük demiş Yahudi.” Şehir, onları kucaklamak için kollarını değil yutmak için ağzını açmıştı.

Cebinde parası da doğru dürüst kıyafeti de yoktu ama üzerinde marka kıyafeti olan birçok insanda olmayan insanlığa sahipti. Çöp topluyor olması empati yapmasını engellememişti.

Daha sonra onu bulmayı, onunla konuşmayı ve ona teşekkür etmeyi çok istedim. Ama yoktu, bir karşılık da beklememişti.

Son günlerde özellikle sosyal medyadan yapılan paylaşımlardan birisi de “çöp toplayıcılarının” durumları. Çalmadan, çırpmadan, onurlu bir hayat için ekmeğini atıklardan çıkartarak, geri dönüşüme destek olan ve ülke ekonomisine katkı sağlayan bu insanların tutundukları tek dal da kesildi. Yaşamak onlar için zordu şimdi imkânsız hale geldi.

Bu işi yaparak geçinen insanlarla ilgili olumsuz laflar da duydum ama ne yalan söyleyeyim, benim gözlemlediğim tam tersi oldu.

Kayıt dışı ekonomiyi engellerken, her türlü emek sömürüsüne rağmen işini sürdüren ve geri dönüşümü destekleyen bu insanları da unutmamak gerekir.

Bu arada elbise dolabının montajı beş akşam sürdü ve dolap hâlâ ayakta.

Teşekkürler kâğıt toplayıcısı kardeşim!

Ömer Orhan